متن آهنگ جلو نرو با صدای داوود حیدریان ترانه سرا: بهزاد رحیمی به استخون رسیده زخم این کاردجلو نرو جلو نرو جلو نهوجودمو نفس نفس بگیرنوجودمو بگیرن و تو رو نه یه عاشقم که واسه ی رسیدننمونده کاری که نکرده باشهیه پنجرم که قسمتش همینهجلو چشش همیشه نرده باشه تو

عزیزم… تو این شرایط بدم. آتیش به زندگیم نزن دستامو محکمتر بگیر عزیزم آینده مال ما دوتاس. پشت ترانه هام خداس دستامو محکمتر بگیر … ترانه سرا: بهزاد رحیمی

    # لطفا خودتان را برای مخاطبین ما معرفی کنید؟ بهزاد رحیمی هستم، شاعر و ترانه سرا، متولد ۱۳۶۸ و کارشناس ارشد شیمی. تا کنون دو مجموعه شعر منتشر کردم سلول های خاکستری در سال ۹۴ چاپ شد که مجموعه ای شعر شاعران جوان نوراباد لرستان است و در

 احساس می‌کنم کسی ما را می‌پاید کسی ما را می‌پاید که قدم‌هایم شل می‌شوند که بوسه‌هایم سرد می‌شوند کسی ما را می‌پاید که با تردید از درها عبور می‌کنم بزرگ می شوم و ترس هایم بزرگتر هر وقت زیاد می‌خندم می‌ترسم هر وقت زیاد می‌ترسم، می‌خندم ما با دردهایمان به

 نباید کم بشی ازین ترانه / تن تو واژه های شعره واسم می تونه باعث یه انقلاب شه / هنوزم عطر تو روی لباسم نباید رابطه اینجا تموم شه / برای عشقمون سختی کشیدیم عزیزم یادته چه نقشه هایی / برای حس خوشبختی کشیدیم   نگو با خاطراتم زندگی کن

بینهایت خستم / بی نهایت سردم همه رو با این عشق / من کلافه کردم انگاری افسردم. گوشه گیرم بی تو جا گذاشتی اینجا. حس بیتابیتو … ترانه سرا: بهزاد رحیمی برای خرید ترانه کلیک کنید

یه عاشقم که واسه ی رسیدن نمونده کاری که نکرده باشه یه پنجرم که قسمتش همینه جلو چشش همیشه نرده باشه …   بهزاد رحیمی برای خرید ترانه کلیک کنید

سال‌ها پیش رفتی وقتی جهان هنوز زیبا بود تو خسته شدی رفتی، تمام پرنده‌ها رفتند بجز همین کرکس که پشت پنجره نشسته است خسته شدی رفتی حالا مانند رانده شده‌ای از کشور خود از آغوشی به آغوش دیگر پناهنده می‌شوم آرام نمی‌گیرم، خوابم نمی‌برد از زندگی به مرگ از مرگ

شعر سپید: ————— به گذشته فکر می‌کنم بچه لاک‌پشت‌ها را روی قایق‌های کوچک چوبی می‌گذاشتیم و در آب رها می‌کردیم به گذشته فکر می‌کنم و دریازده می‌شوم   فرمانده‌های جنگ اگر به گذشته فکر می‌کردند هرشب تیر باران می‌شدند   #بهزاد_رحیمی

شعر سپید استخوان‌های پوک شده از فقر با هر شکست متلاشی می‌شوند اما هربار ایستاده‌ام شعر نوشته‌ام، ساز زده‌ام و به روی خودم نیاورده‌ام با همین دست‌های معمولی آن‌قدر بال زده‌ام تا از کوچه‌های تنگ و تاریک به کافه‌های بالای شهر پرواز کنم که زیر چراغ‌های نئون دست در دستِ